Jao, diech höbs us aon ‘t hart gelege
Mestreech door alle iewe heer.
Veer bleve diech altied genege
en deilde dreufheid en plezeer.
Veer huurde nao dien aw histories
te peerd op grampeer ziene sjoet.
Eus ouge bloonke bij dien glories
of perelde bij diene noed.

En dee van diech ‘t sjoens welt prijze
in taol, die al wie zinge klink
dat dee op nui Mestreechter wijze
zien aajd Mestreech mèt us bezingk.
Me zóng vaan diech ten alle tije,
eus moojers zónge bij de weeg
en voolte veer us rech tevreie
daan zóng ze e leedsje vaan Mestreech.

Doe, blom vaan Nederlands landouwe
Gegreujd op ‘t graaf vaan Sintervaos
bis weerdeg dobbel te besjouwe
gespiegeld in de blaanke Maos.
‘n Staar, de witste oet de klaore,
besjijnt diech met haör straole zach
en um diech zuver te bewaore
‘nen ingel hèlt bij diech de wach.

Wie dèks woorste neet priesgegeve
mèh heels dien kroen toch opgeriech
en ongeknak biste gebleve
door euze band vaan trouw aon diech.
Daorum de hand us touwgestoke
‘t oug geriech op ‘t stareleech
en weurt dat oug daan ins gebroke
daan beit veur us ‘t aajd Mestreech.